۱۳۹۰ تیر ۱, چهارشنبه

جوجه ها را آخر پاییز می شمارند

ﻣﻴﻨﺎ اﺳﺪﯼ:
ﺷﻤﺮدن ﺟﻮﺟﻪ در ﺁﺧﺮ ﭘﺎﻳﻴﺰ
ﺑﺎ ﭘﺴﺮ ﮔﻔﺖ ﻣﺎدرﯼ ﺑﻴﻤﺎر:
ﮐﻪ ز ﭘﻬﻠﻮﯼ ﻣﻦ ﻣﺮو ﺑﻪ ﮐﻨﺎر.
ﺷﻴﺦ را ﺑﻴﻦ ﮐﻪ دُم ﻋﻠﻢ ﮐﺮدﻩ
ﮔﻮشها ﺗﻴﺰ و ﭘﺸﺖ ﺧﻢ ﮐﺮدﻩ.
ﺗﺎ ﺻﺪا ﺳﺮ دهی ﺑﻪ زﻧﺪاﻧﯽ
ﮔﺮ ز ﺣﻖ دم زﻧﯽ ﻧﻤﯽﻣﺎﻧﯽ.
ﺟﺎن ﻣﻦ، زﻧﺪﮔﯽ اداﻣﻪ ﺑﺪﻩ
ﺑﻪ ﻓﻘﻴﻪ ﺳﻔﻴﻪ ﻧﺎﻣﻪ ﺑﺪﻩ!
ﺑﻨﻮﻳﺲ اﯼ ﺑﺰرگ ارﺗﺸﺪار
اﯼ ﺗﻮ درﻳﺎﯼ ﺑﺨﺸﺶ و اﻳﺜﺎر
   "ﺗﻮ ﺑﺰرﮔﯽ و ﻣﻦ ﺧﻄﺎﮐﺎرم
از ﺗﻮ اﻣﻴﺪ ﻣﻐﻔﺮت دارم".
ﺑﻬﺘﺮ ﺁن اﺳﺖ ﮐﻮر و ﮐﺮ ﺑﺎﺷﯽ
ﭼﻮن ﻓﻘﻴﻪ ﺑﺰرگ ﺧﺮ ﺑﺎﺷﯽ.
ﮔﻔﺖ ﻓﺮزﻧﺪ: ﺑﺲ ﮐﻦ اﯼ ﻣﺎدر!
اﻳﻨﭽﻨﻴﻦ زﻧﺪﻩ ﺑﻮدﻧﻢ ﭼﻪ ﺛﻤﺮ؟
ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ ﺑﻪ ﮔﺮگ درﻧﺪﻩ
ﮐﻪ ﺗﻮﻳﯽ ﻋﻤﺮ و ﺳﺮور ﺑﻨﺪﻩ؟
ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﯽ دوران
ﮐﻪ ﺗﻮ هستی اﻣﻴﺪ و ﺟﺎن ﺟﻬﺎن؟
ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ "ﭼﺮﻳﮏ" اهرﻣﻦ اﺳﺖ؟
ﻳﺎ "ﺑﻨﯽﺻﺪر" ﻧﺎﺟﯽ وﻃﻦ اﺳﺖ؟
ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ ﺑﻪ ﺣﻀﺮت "رﻳﮕﺎن"
ﮐﻪ ﺑﻴﺎ ﮐﻮدﺗﺎ ﺑﮑﻦ اﯼ ﺟﺎن؟
ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ ﺑﻪ "ﺗﻮدﻩ"ﯼ ﺑﺪﻧﺎم
همچنان ﺑﺎش در ﺧﻄﻮط اﻣﺎم؟
ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ ﺑﻪ "اﮐﺜﺮﻳﺖ" ﭘﺴﺖ
ﻧﻮﮐﺮﯼ ﮐﻦ ﮐﻪ ﻧﻮﮐﺮﯼ ﺧﻮب اﺳﺖ؟
رﺷﻮﻩ ﮔﻴﺮم ز ﺷﻴﺦ واﻓﻮرﯼ؟
"ﻧﺒﻮﯼ" ﺑﺎﺷﻢ و "ﮐﻴﺎﻧﻮرﯼ"؟
"ﻣﻮﺳﻮﯼ" ﺑﺎﺷﻢ و "ﮐﻨﯽ" ﺑﺎﺷﻢ؟
ﭘﺴﺖ و ﺑﯽﻣﺼﺮف و دﻧﯽ ﺑﺎﺷﻢ؟  
ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ ﮐﻪ ﻧﻔﺖ را ﺑﺒﺮﻳﺪ؟
ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ ﮐﻪ ﺧﻠﻖ را ﺑﺪرﻳﺪ؟
ﺟﺎن ﻣﺎدر، ﭼﻪ ﺳﺎدﻩ اﻧﺪﻳﺸﯽ
ﺗﻮ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﺼﺎﻟﺢ ﺧﻮﻳﺸﯽ!
ﺗﻮ در اﻧﺪﻳﺸﻪﯼ ﭘﺴﺮ هستی
از ﮐﻢ و ﮐﻴﻒ ﺑﯽﺧﺒﺮ هستی.
ﺑﻨﺸﻴﻨﻢ ﺑﻪ وﻗﺖ اِﺳﺘﺎدن؟
ﺑﮕﺮﻳﺰم ﺑﻪ ﮔ ﺎ ﻩِ ﺟﺎندادن؟
ﺳﺎزش و ﺑﻨﺪ و ﺑﺴﺖ ﭘﻴﺸﻪ ﮐﻨﻢ؟
ﻗﻄﻊ ﺷﺎخ و درﺧﺖ و رﻳﺸﻪ ﮐﻨﻢ؟
ﺑﯽوﻃﻦهﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﮎ ﻣﺎ رﻳﺪﻧﺪ.
راﻩ ﭼﻨﮕﻴﺰ درﻧﻮردﻳﺪﻧﺪ.
ﻧﻪ ﺑﻪ ﻳﮏﺳﺎﻟﻪ، ﻧﻪ ﺑﻪ ﺻﺪﺳﺎﻟﻪ
رﺣﻢ ﮐﯽ ﮐﺮد ﺣﺰب ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ؟
 *****
اﯼ ﺧﻤﻴﻨﯽ ﺗﻮ ﺑﺪﺗﺮ از ﺟﻼد
ﮐﻪ ﮐﺸﻴﺪﯼ وﻃﻦ ﺑﻪ ﺧﻮن و ﺑﻪ ﺧﺎﮎ
ﺟﻮﺟﻪ را اﯼ ﻓﺮاﺗﺮ از ﭼﻨﮕﻴﺰ
ﻣﯽﺷﻤﺎرﻧﺪ ﺁﺧﺮ ﭘﺎﻳﻴﺰ.

هیچ نظری موجود نیست: