گیرم گلاب ناب شما اصل قمصر است
اماّ چه سود حاصل گلهای پرپر است
شرم از نگاه بلبل بی دل نمی کنید
کاز هجر گل نوای فغانش به حنجر است
از آنزمان که آینه گردان شب شدید
آیینه ی دل از دم دوران مکدر است
فردایتان چکیده ی امروز زندگی است
امروزتان طلیعه ی فردای محشر است
وقتی که تیغ کینه سر عشق را برید
وقتی حدیث درد برایم مکرّر است
وقتی ز چنگ شوم زمان مرگ می چکد
وقتی دل سیاه زمین جای گوهر است
وقتی بهار وصله ی ناجور فصلهاست
وقتی تبر مدافع حق صنوبر است
وقتی به دادگاه عدالت طناب دار
بر صدر می نشیند و قاضی و داور است
وقتی طراوت چمن از اشک ابر هاست
وقتی که نقش خون به دل ما مصوّر است
وقتی که نوح کشتی خودرا به خون نشاند
وقتی که مار مؤجزه ی یک پیمبر است
وقتی که بر خلاف تمام فسانه ها
امروز شعله مسلخ سرخ سمندر است
از من مخواه شعر تَر ای بی خبر ز درد
شعری که خون از آن نچکد ننگ دفتر است
ما با زبان سرخ و سر سبز آمدیم
تیغ زبان برنده تر از تیغ خنجر است
این تخته پاره ها که به آن چنگ می زنید
ته مانده های زورق بر خون شناور است
حرص جهان مزن که در این عهد بی ثبات
روز نخست موعد مرگت مقرر است
هرگز حدیث درد به پایان نمی رسد
گر چه خطابه ی غزلم رو به آخر است
امّا هوای شور رجز در قلم گرفت
سردار مثنوی به کف خود علم گرفت
در عرصه ی ستیز رجز خوان حق شدم
بر فرق شام تیره عمود فلق شدم
مغموم و دلشکسته و رنجور و خسته ام
در ژرفنای درد عمیقی نشسته ام
پاییز بی کسی نفسم را گرفته است
بغضی گلوگهِ جرسم را گرفته است
دیگر بس است هر چه دوپهلو سروده ام
من ریزه خوار سفره ناکس نبوده ام
من وام دار حکمت اسرارم ای عزیز
من در طریق حیدر کرّارم ای عزیز
من از دیار بیهقم ،از نسل سربدار
شمشیر آبدیده ی میدان کارزار
ای بیستون فاجعه فرهاد می شوم
قبضه به دسته تیشه ی فریاد می شوم
تا بر زنم به کوه سکوت و فغان کنم
رازی هزار از پس پرده عیان کنم
دادی چنان کشم که جهان را خبر شود
گوش فلک ز ناله ی بیداد کر شود
در شهر هر چه می نگرم غیر درد نیست
حتّا به شاخ خشک دلم برگ زرد نیست
اینجا نفس به حنجره انکار می شود
با صد زبان به کفر من اقرار می شود
با هر اذان صبح به گلدسته های شهر
هر روز دیو فاجعه بیدار می شود
اینجا ز خوف خشم خدا در دل زمین
دیوار خانه روی تو آوار می شود
با ازدحام این همه شمشیر تشنه لب
هر روز روز واقعه تکرار می شود
آخر چگونه زار نگریم برای عشق
وقتی نبود آنچه که دیدم سزای عشق
دیدم در انزوای خزان باغ عشق را
دیدم به قلب خون غزل داغ عشق را
دیدم به حکم خار به گلها کتک زدند
مهر سکوت بر دهن قاصدک زدند
دیدم لگد به ساقه ی امید می زنند
شلاّق شب به گرده ی خورشید می زنند
دیدم که گرگ برّه ی ما را دریده است
دیدم خروس دهکده را سر بریده است
دیدم هُبل به جای خدا تکیه کرده بود
دیدم دوباره رونق بازار بَرده بود
دیدم خدا به غربت خود زار می گریست
در سوگ دین به پهنه ی رخسار می گریست
دیدم هر آنچه دیدنش اندوه و ماتم است
«باز این چه شورش است که در خلق عالم است»
از بس سرودم و نشنیدید خسته ام
من از نگاه سرد شما دلشکسته ام
ای از تبار هر چه سیاهی سرشتتان
رنگ جهنم است تمام بهشتتان
شمشیر های کهنه خودرا رها کنید
از ذوالفقار شاه ولایت حیا کنید
بی شک اگر که تیغ شما ذوالفقار بود
هر چار فصل سال همیشه بهار بود
امّا به حکم سفسطه بیداد کرده اید
ابلیس را ز اشک خدا شاد کرده اید
مردم در این سراچه به جز باد سرد نیست
هر کس که لاف مردی خود زد که مرد نیست
مردم حدیث خوردن شرم موقع حیاست
صحبت ز هتک حرمت والای کبریاست
مردم خدانکرده مگر کور گشته اید
یا از اصالت خودتان دور گشته اید
تا کی برای لقمه ی نان بندگی کنید
تا کی به زیر منّتشان زندگی کنید
اشعار صیقلی شده تقدیم کس نکن
گل را فدای رویش خاشاک و خس نکن
دل را اسیر دلبر مشکوک کرده اید
دُّر دری نثار ره خوک کرده اید
آزاده باش هر چه که هستی عزیز من
حتّا اگر که بت بپرستی عزیز من
اینان که از قبیله ی شوم سیاهیند
بیرق بدست شام غریب تباهیند
گویند این عجوزه ی شب راه چاره است
آبستن سپیده ی صبحی دوباره است
ای خلق این عجوزه ی شب تاب ماه نیست
آبستن سپیده ی صبح پگاه نیست
مردم به سِحر و شعبده در خواب رفته اید
در این کویر تشنه پی آب رفته اید
تا کی در انتظار مسیحی دوباره اید؟
در جستجوی نور کدامین ستاره اید؟
مردم برای هیبتمان آبرو نماند
فریاد دادخواهیِمان در گلو نماند
اینان تمام هستی ما را گرفته اند
شور و نشاط و مستی ما را گرفته اند
در موج خیزِ حادثه کشتی شکسته است
در ما غمی به وسعت دریا نشسته است
در زیر بار غصّه رمق ناله می کند
از حجم این سروده ورق ناله می کند
اندوه این حدیث دلم را به خون کشید
عقل مرا دوباره به طرف جنون کشید
هل من مبارز از بن دندان بر آورم
رخش غزل دوباره به جولان در آورم
برخیز تا به حرمت قرآن دعا کنیم
از عمق جان خدای جهان را صدا کنیم
با ازدحام این همه بت در حریم حق
فکری به حال غربت دین خدا کنیم
در سوگ صبح همدم مرغ سحر شویم
در صبر غم به سرو بلند اقتدا کنیم
باید دوباره قبله ی خود را عوض کنیم
با خشت عشق کعبه ای از نو بنا کنیم
جای طواف و سجده برای فریب خلق
یک کار خیر محض رضای خدا کنیم
در انتهای کوچه ی بن بست حسرتیم
باید که فکر عاقبت از ابتدا کنیم
با این یقین که از پس یلدا سحر شود
بر خیز تا به حرمت قرآن دعا کنیم
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر