تأمل ایام گذشته

داشتم تأمل ایام گذشته  می کردم و بر عمر تلف کرده شادی میکردم و سنگ 
سراچه ی  دل به آبسولوت ساخت سوئد میسفتم و اشعار سعدی را به 
همانگونه که عشقم می کشید می گفتم:

هر دم از عمر می رود نفسی

فِرز بودم پریدم از قفسی 

ای که پنجاه رفت و در خوابی

 واقعاً خیلی خیلی تو گابی

خجل آنکس که رفت و کار نساخت

هر چه هم داشت در قمار بباخت

خواب نوشین بامداد رحیل

خیلی حال می ده  لیک هست قلیل

هر که آمد عمارتی نو ساخت

چند برابر فروخت و اسبش تاخت

وان دگر پخت همچنین هوسی

چون نداشت پارتی ره نبرد بسی

یار ناپایدار دوست مدار

یار خوبست که باشد پایدار

نیک و بد چون همی بباید مرد

خنک آنکس که عمرشو  مفت خورد

برگ عیشی به گور خویش فرست

ویسکی با خوشگلی قمیش فرست

عمر برف است و آفتاب تموز

کارهای زیاد مانده  هنوز

ای تهی دست رفته در بازار

زود چیزی تو کش برو و بیار

هر که مزروع خود بخورد به خوید

اشکمش درد گرفت و بر خود رید

بعد از تأمل این معنی  خواستم که گوشه ی  عزلت نشینم و دامن صحبت فراهم چینم 
و دست از گفته های پریشان بشویم و من بعد پریشان نگویم

زبان بریده بکنجی نشسته صمٌّ بکمٌ

یهو بخانه ام آمد سه چار تا پایه ی حکم
...................